Anne-baba olmak, çocuğunuzla derin ilişkiler kurmanızın garantisi değildir; derin ilişki emek ister. Anne-baba, bu şeklide çocuğunu daha iyi tanır ve onunla daha yoğun bir ilişki kurabilir. Anne-babasının kendisiyle ilgilendiğini bilen çocuk, daha huzurlu olur, onlara çok daha fazla şey anlatır ve kendini güvende hisseder, ileriki yaşlarında kendini tehlikeye atacak davranışlardan kaçınır.  Çocuğunuza elbette zaman ayırıyorsunuz, ancak bu zaman kaliteli bir zaman mı? 

*“Kaliteli zaman” öncelikle anne ve babanın zihinlerinin çocukla birlikte olması anlamına gelir. Bedenen çocuğun yanında olup sürekli başka şeyler düşünmek kaliteli zaman değildir. 

*“Kaliteli zaman”, gün içinde ebeveyn ve çocuğun bir anda bir şeyler yapmaya başladığı bir zaman olarak da ele alınamaz. Anne-babanın, bir arada olmadıkları zamanlarda da çocuğu düşündüklerini ona hissettirmeleri gerekir, “Yolda bir kedi gördüm, aklıma sen geldin” gibi.

*Kaliteli zaman sürekli eğlenceli şeyler yapmak anlamına da gelmez, çocuğun hayatında neler olup bittiğinden haberdar olmak daha önemlidir. 

*Az da olsa aile rutini oluşturmak gereklidir, örneğin her akşam birlikte yemek yemek gibi.

*Çocukla geçirilen zamanın karşılıklı etkileşim ve paylaşım içinde olması gerekir, alışveriş merkezinde dolaşmak yerine birlikte yemek yapmak daha etkilidir.

*Çocuklar bir şey anlatmak istediğinde anne-baba dikkatini ona vermelidir, uykuya geçiş bu tip sohbetler için idealdir. Anne-babanın dikkati dağınık ve yetersiz olduğunda çocuk sürekli dikkat çekmeye çalışır. Bu durum hem ebeveyn hem çocuk açısından öfke ve tatminsizlik yaratır. 

*Çocukla günlük akış içinde geçirilen zamanın dışında, ona özel olarak da zaman ayırmak gerekir. Bu özel zaman kesintiye uğramamalı ve ne yapılacağına çocuk karar vermelidir. Bu zamanın bir başı ve sonu olmalı, ve zaman sona erdiğinde herkes kendi rutinine geri dönmelidir. 

*Bu özel zamanlar, çocuğun ilgi ihtiyacını giderir ve yeri geldiğinde o da anne ve babasını mutlu etmek için bir şeyler yapmaya hevesli olur.